Ik dacht altijd dat ik als leider alles moest weten, in ieder geval beter dan de anderen. En ik stond alleen, boven mijn mensen. Ik heb geleerd dat leiderschap meer gaat over samen dan ik dacht en deed. En ik had nooit gedacht dat ik het nodig had voor dat inzicht de geschiedenis met mijn vader op te halen. Dat ik eerst moest inzien dat ik het precies zo deed als hij, terwijl dat het laatste was wat ik wilde.
‘Ik huil alleen op begrafenissen’, zegt mijn coachee. ‘En nu stromen de tranen in deze coaching. Gek, ik ken dit niet. En hoe leg ik dit uit aan mijn manager?’
Een nieuwe dag. Een nieuwe coachee. Een nieuwe ontmoeting. Ik zet koffie, installeer me in de stoel naast hem en luister. Zoveel woorden, zoveel taal. En ik hoor niks. Niets wat er echt toe doet. Ik verlies mijn aandacht voor deze mens. Laat het stil worden, denk ik.
